Prolog

Szłam boso po chodniku, o czwartej nad ranem. W jednej ręce niosłam szpilki, a drugą trzymałam dłoń mojego chłopaka. Jak zwykle wracaliśmy roześmiani i upici z imprezy.

- Zaczyna kropić. – zauważył mój towarzysz.

- I co z tego? Lubię deszcz.

Puściłam jego rękę i wbiegłam na ulicę.

- Co ty wyrabiasz?!

- Spokojnie. – śmiałam się. – Nic tędy nie jeździ o tej porze.

Zaczęłam obracać się na środku drogi, czując krople deszczu na swojej twarzy. „Co za wspaniałe uczucie”, pomyślałam.

- Julie, uważaj! – usłyszałam nagle krzyk Louis’a.

Ostatnie co pamiętam to uderzenie, huk i straszny ból. Potem ujrzałam jasne światło...

***

Podszedłem bliżej i położyłem wieniec na jej grobie. Ciągle nie docierało do mnie, że odeszła… Dlaczego ona? Dlaczego nie ja? Życie jest takie niesprawiedliwe… Przeżegnałem się i zacząłem odmawiać za nią modlitwę.

***

Wake me up

Wake me up inside

Call my name and save me from the dark

Bid my blood to run

Before I come undone

Save me from the nothing I’ve become

Breathe into me and make me real

Bring me to life

__________________________________________________________________________

Nie wyszedł mi ten prolog ;/ Myślałam, że będzie lepszy. No ale nic, ocenę pozostawiam Wam. A i wiem, że teraz jest ponuro, ale nie martwcie się, w rozdziale pierwszym będzie lepiej ;) Wynika to również z tego, że główna bohaterka jest bardzo pozytywną postacią ;D

Mam kontynuować opowiadanie? Jeśli Wam się spodoba to kontynuuję, więc piszcie czy mam Was informować jak coś.

Całusy,

Olga