Rozdział pierwszy

- Co się dzieje? – zadałam pytanie, choć nie wiedziałam komu. Widziałam tylko oślepiającą biel. Po chwili moje oczy się przyzwyczaiły.

- Cześć! – nagle przede mną pojawił się koleś… w kiecce?

- Eee… Cześć. – odpowiedziałam gapiąc się na jego ciuchy z miną typu „WTF?”. – Co ty masz na sobie?

- Jak to co? Mój anielski strój.

- Anielski? – zdziwiłam się. Temu kolesiowi chyba naprawdę padło na łeb.

- Tak. Jestem aniołem.

- Taa, jasne… - wywróciłam oczami.

- Udowodnię ci to. – uśmiechnął się, po czym z jego pleców wyrosły wielkie pierzaste skrzydła.

- Wow. – wytrzeszczyłam oczy. – Dobra, to było niezłe. Ale to na pewno jakaś sztuczka. Jesteś zawodowym magikiem?

- Nie. Jak mówiłem, jestem aniołem. Może dzięki temu uwierzysz? – pstryknął palcami.

Poczułam jak się unoszę. Zaczęłam wymachiwać rękami i wierzgać nogami, ale było to bezskuteczne.

- Dobra, wierzę ci, ale przestań już! – zaczęłam się drzeć. Anioł pstryknął ponownie palcami i upadłam na „ziemię” (właściwie to staliśmy w powietrzu).

- Ała, to bolało. – mruknęłam niezadowolona masując tyłek. – No, dobra. Jesteś aniołem…

- Tak konkretnie to Vivienne. – przedstawił się, podając mi rękę.

- Vivienne? – parsknęłam śmiechem. – To damskie imię.

- Wcale nie. – obruszył się. – Wśród aniołów jest to bardzo popularne imię męskie.

- Dobra, dobra. Jak chcesz… Vivienne. – nie umiałam się powstrzymać i parsknęłam znowu, ściskając jego dłoń. – A więc ty jesteś aniołem. Ja jestem człowiekiem, więc skoro cię spotkałam to znaczy, że nie żyję?

- Tak. Zginęłaś w wypadku samochodowym.

- A gdzie teraz właściwie jestem?

- Jak to gdzie? W Niebie.

- Myślałam, że do Nieba idą tylko wieczne dziewice?

- Nie, nie tylko. A sprawę twojego dziewictwa pozostawię bez komentarza, jeśli pozwolisz.

- Jak chcesz Viv.

- Nie mów do mnie Viv.

- Czemu nie? To zdrobnienie.

- Jestem aniołem wysokiej klasy. – powiedział wypinając dumnie pierś. – Nie życzę sobie, by zwracając się do mnie używano zdrobnień.

- No to może wolisz Vivi? – spytałam.

- Nie!

- Za późno. Podoba mi się.

- Za co Panie, za co? – spojrzał błagalnie w górę.

- Ej Vivi, a to na pewno nie jest sen?

- Nie.

- A skąd mam wiedzieć?

Anioł podszedł do mnie i mnie uszczypnął.

- Ał! – krzyknęłam.

- Wystarczy jako dowód?

- No dobra, niech ci będzie. Ale ja nie chcę tu być! Chcę wracać na Ziemię, do moich przyjaciół i rodziny. No i do Louis’a. Jak ten głupek poradzi sobie beze mnie?

- Niestety będzie musiał. TY NIE ŻYJESZ. – wyraźnie zaakcentował ostatnie słowa.

- No, ale przecież Bóg jest wszechmogący, nie? To chyba umiałby mnie przywrócić do życia.

- Myślisz, że jesteś pierwszą, która o to prosi? Wiele osób pragnie powrotu, kiedy się tu znajdzie. Gdybyśmy wskrzeszali każdego, kto sobie tego zażyczy to po co byłoby pojęcie śmierci?

- No ale chyba nic się nie stanie jak zrobicie jeden raz wyjątek. Proszę, Vivi.

Chwilę się zastanawiał.

- Wiesz… - zaczął. – Mamy pewien przypadek. Dziewczyna popełniła samobójstwo i już była w połowie drogi do nas, ale lekarzom udało się ją odratować. Tylko, że ona nie chce wracać.

- To zamieńcie nas i będzie gites majonez!

- To nie takie proste. To ją ocalili, więc musiałabyś wrócić do jej ciała.

- Ale, że jak? – zrobiłam fejs typu O.o

- Normalnie.

- No może dla ciebie to normalne, ale wyobraź sobie, że dla mnie nie za bardzo.

- Eh ci ludzie… - westchnął. – Ta dziewczyna ma na imię Annabel Blue. Ona zostałaby tutaj, a ty wróciłabyś na Ziemię, ale od tej pory żyłabyś jej życiem, nie swoim własnym. Twoje się już zakończyło i nie masz jak do niego wrócić.

- Czyli byłabym Annabel Blue? – upewniłam się.

- Tak. Przynajmniej z zewnątrz. No i tak musiałabyś się przedstawiać.

- Spoko.

- Ale to jeszcze nie koniec. – anioł pomachał palcem tak blisko mojego nosa, że zrobiłam zeza. – Nie wolno ci nikomu powiedzieć kim naprawdę jesteś. Zresztą i tak wzięliby cię za chorą psychicznie.

- A co gdybym się wygadała?

- Wtedy nie nacieszysz się tym ciałem długo. – odparł.

- No dobra, zgadzam się.

- Ale nie wiesz jeszcze jednej rzeczy. Od twojej śmierci minęły ponad dwa lata.

- Co?! To co ja robiłam przez ten cały czas?!

- Potrzebowaliśmy trochę czasu na zdecydowanie dokąd trafisz - tu czy do piekła. Poza tym twoja pobudka też nie trwała krótko.

- Jaka pobudka?

- Dusza potrzebuje czasu na pobudkę. Ale twój przypadek jest niezwykły… jeszcze nigdy nie widziałem duszy, która tak długo by się budziła.

- Od zawsze byłam śpiochem.

- To nie ma z tym nic wspólnego. To zależy od…

- Dobra, przestań już ględzić. Chcę wracać. Mam nadzieję, że nie zajmie to kolejnego roku.

- Nie. Co najwyżej godzinę, ale ty jej nawet nie odczujesz.

- A zobaczymy się jeszcze Vivi? – spytałam. Może i krótko się znaliśmy, ale polubiłam tego przygłupa.

- Będę co jakiś czas wpadał, żeby sprawdzić jak sobie radzisz.

- OK. Dobra zaczynajmy.

Vivienne pstryknął, po czym urwał mi się film.

***

Otworzyłam oczy i ujrzałam jakiegoś faceta pochylającego się nade mną. Postanowiłam, że będę udawać kochaną córeczkę tatusia. Co prawda nie wiem, jakie tamta dziewczyna… Jak ona miała? A no tak, Annabel. Muszę zapamiętać. Co prawda nie wiem, jakie ona miała stosunki z rodzicami, ale stwierdziłam, że lepiej, żebym ja miała dobre.

- Tatusiu! – rzuciłam się mężczyźnie na szyję. Wymusiłam nawet łzy (oczywiście miały symbolizować łzy szczęścia), ale facet jakoś dziwnie zareagował. Zaczął się wyrywać. Hmm… „Może jeszcze nie wiedzą, że lekarzom udało się mnie uratować i myślał, że jestem już trupem? ”, pomyślałam.

W tym momencie do sali weszło jakieś małżeństwo w średnim wieku.

- Co się tu dzieje?! – zdziwiła się kobieta.

- Nie mam pojęcia! – bronił się facet, na którego szyi byłam uwieszona. – Chciałem ją zbadać, ale ona się obudziła i nagle na mnie rzuciła!

- Córciu, co ty wyrabiasz? – zdziwił się drugi osobnik płci męskiej obecny w pomieszczeniu.

Chwila. Córciu? Ups. Chyba dobre pierwsze wrażenie mi nie wyszło…

____________________________________________________________________________

Najbardziej dupiaty rozdział jaki w życiu napisałam. Już czuję, że to opo to będzie nie wypał. To jest tak okropne, że sama sobie współczuję, że jestem tego autorką.

W humorze nie jestem no ale stały podpis więc:

Całusy,

Olga