Rozdział ósmy

Zapukałam do drzwi domu Liam’a i czekałam, aż ktoś mi otworzy. Jego rodzice na czas pobytu chłopców pojechali mieszkać u jego dziadków. Dziwię się, że nie obawiali się zostawić ich samych. Przecież to jakaś dzicz.

- Cześć, piękna. – w progu ukazał się szczerzący do mnie Loczek.

- Cześć, ciołku. – odparłam. – Wpuścisz mnie?

- Za tak miłe powitanie? – spytał ironicznie, zagradzając mi wejście.

Przecisnęłam się obok niego i przepchnęłam do środka. Zerknęłam do salonu, gdzie ujrzałam włączony telewizor, jednak nie zastałam tam żadnego z chłopców. Sprawdziłam kuchnię, lecz tam też było pusto.

- Wszyscy jeszcze śpią. – odezwał się Harry.

Westchnęłam i udałam się na kanapę. Wyglądało na to, że jestem skazana na tego czuba przez najbliższy czas. Stwierdziłam, że będę go olewać i pooglądam sobie telewizję. Wzięłam pilota z zamiarem zmiany kanału, jednak Hazza wyrwał mi go z ręki.

- Ej, co robisz?! – oburzyłam się.

Wyłączył telewizor, usiadł obok i obrócił się przodem do mnie.

- Chyba musimy pogadać. – stwierdził.

- Niby o czym?

- Dlaczego mnie tak nie lubisz? – spytał.

- Bo mnie irytujesz. – mruknęłam.

- Niby czym?

- Jeszcze się głupio pytasz! Jesteś strasznie zarozumiały i zbyt pewny siebie. I na dodatek traktujesz Lou jak swojego chłopaka. – mruknęłam.

- On ci się podoba, co nie? – poruszył brwiami.

- Nie twoja sprawa.

- Dobra, słuchaj. Przepraszam, że taki byłem. Zaczniemy od nowa? – uśmiechnął się przyjaźnie, wyciągając do mnie rękę.

- Dlaczego tak nagle się zmieniasz? – spytałam podejrzliwie.

- Bo jesteś przyjaciółką Liam’a, więc zapewne spędzimy ze sobą jeszcze trochę czasu w przyszłości. A wolę spędzić ten czas, bez obrywania „z liścia”.

Zaśmiałam się na wspomnienie wydarzenia sprzed paru dni.

- No dobra. – odparłam. – Spróbujmy zacząć od nowa. – ścisnęłam jego rękę, na znak zgody i również się uśmiechnęłam.

- Ej, ale mam rację, że Lou ci się podoba, co nie? – spytał, za co dostał kuksańca w bok.

- Mówiłam już, że to nie twoja sprawa.

- Eh, jak tam wolisz. Mógłbym ci pomóc, ale skoro nie chcesz…

- Niby jak pomóc? – uniosłam brwi.

- To mój najlepszy kumpel, więc mógłbym ci dać parę rad.

- Chyba jednak poradzę sobie sama. – zaśmiałam się.

Harry nie zdawał sobie z tego sprawy, ale to właśnie ja najlepiej wiedziałam, jak spodobać się Lou. Właściwie nie musiałam robić nic, prócz bycia sobą.

- Cześć wam. – odezwał się Lou, wchodząc do salonu.

- O wilku mowa. – szepnął Harry. – Wyspałeś się? – zwrócił się do przyjaciela.

- Tak. – odparł. – Reszta jeszcze śpi?

Przytaknęliśmy.

- Dobra, to ja pójdę się ogarnąć, a wy nie pozabijajcie się w międzyczasie. – uśmiechnął się do nas, po czym opuścił pokój.

Kiedy Louis wrócił po jakimś czasie, Harry stwierdził, że pójdzie się przejść. Wychodząc mrugnął do mnie. Domyśliłam się, że celowo chce zostawić nas samych.

- Jak to się stało, że Harry jeszcze żyje? – spytał Louis, siadając na kanapie.

- Nasze stosunki trochę się polepszyły. – odparłam, zajmując miejsce obok niego.

- To znaczy? – uniósł brwi.

- Kiedy jeszcze spaliście, ustaliliśmy, że zaczniemy naszą znajomość od nowa.

- Oo. – Lou się uśmiechnął. Ten widok wywołał także uśmiech na mojej twarzy. – Ślicznie się uśmiechasz. – powiedział. – W ogóle cała jesteś śliczna.

- Dzięki. – odparłam, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Z ciebie też śliczny chłoptaś.

Louis zaśmiał się, słysząc w jaki sposób go określiłam. Utkwił wzrok w moich oczach i wpatrywał się w nie głęboko. Jego twarz zaczęła się powoli przybliżać. Wiedziałam, co ma zamiar zrobić. Też przysunęłam trochę głowę, aż nasze usta złączyły się w pocałunku. Z początku był delikatny i nieśmiały, w końcu Lou zdawało się, że całuje mnie po raz pierwszy. Jednak kiedy wplotłam ręce w jego włosy i zaczęłam chciwiej wpychać język do jego ust, przerodził się w prawdziwie namiętny pocałunek. Tak bardzo brakowało mi jego bliskości, że teraz nie mogłam powstrzymać się od przylgnięcia do niego.

Nagle usłyszałam czyjś głos:

- Co tu się dzieje?

Odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni i zajęliśmy odległe krańce kanapy. Podniosłam wzrok. Osobą, która przerwała nasze czułości był nie kto inny jak Liam.

- Eee, nic takiego. – wydukał Lou.

- Właśnie widzę. – mruknął Liam, po czym przeniósł wzrok na mnie. – Annabel, nie poznaję cię. – powiedział smutno, po czym opuścił pokój.

- Pogadam z nim. – zwrócił się do mnie Lou i już zaczął wstawać.

- Nie. – powstrzymałam go, łapiąc jego rękę. – Ja powinnam to zrobić. To do mnie ma pretensje. – powiedziałam, po czym udałam się na górę.

Po cichu podeszłam do drzwi pokoju Liam’a i nasłuchiwałam. Usłyszałam uderzanie różnych przedmiotów. Chyba czymś rzucał.

Zapukałam.

- Daj mi spokój! – usłyszałam warknięcie.

Mimo tego, weszłam do środka.

- Liam… – szepnęłam.

- O, to ty. – powiedział już trochę spokojniejszym głosem. – Myślałem, że to Louis.

Dostrzegłam łzy na jego policzkach, które niemal natychmiast starł. „Liam płakał?”, zdziwiłam się.

- Posłuchaj. – zaczęłam. – Jeśli chodzi, o to co zaszło na dole to… Chciałam przeprosić. Nie powinniśmy robić tego wiedząc, że któryś z was w każdej chwili może wejść. Mogło was to zaskoczyć.

- Tak. – mruknął. – Zaskoczyło.

- Jesteś zły? W salonie byłeś taki wkurzony…

- Po prostu już cię nie poznaję. – odparł. – Zmieniłaś się i to bardzo. Żeby całować się z kolesiem, którego znasz zaledwie parę dni? I na dodatek w taki sposób. To nie jesteś ty. Nie jesteś tą Annabel, którą kiedyś znałem. – powiedział smutno.

- Może rzeczywiście trochę się zmieniłam…

- Daj mi skończyć. – przerwał mi. – Bardzo za tobą tęskniłem i tak się cieszyłem, że znowu będziemy razem. Ale okazuje się, że nie jest już tak jak dawniej… – spuścił wzrok.

- Przykro mi, że nie jest tak jak to sobie wyobrażałeś, że będzie. Ale chyba już nigdy nie będzie tak jak dawniej…

- Annabel. – powiedział, łapiąc mnie za rękę. – Jest coś, co już od dawna chciałem ci wyznać…

„Proszę, niech on nie ma na myśli tego, co mi się wydaje!”, błagałam w myślach.

- Ja… Kocham cię. – wyznał.

_________________________________________________________________________

Jak się podoba? Bo szczerze mówiąc mnie nie bardzo ;s

Dziękuję bardzo serdecznie za wszystkie komentarze! :) Nie macie pojęcia jak ważne są one dla autorki <3

Mam prośbę :) Followujcie na twitterze @TeenagerPost_xo Jest ona przekochana ! <3 A marzy jej się więcej followersów, dlatego mam nadzieję, że zrobicie dla mnie tę drobną przysługę :)

Jeśli szukacie nietypowego opowiadania to zapraszam na bloga, którego współtworzę razem z @StylesCurlsxx : "Bring it back to me"

Całusy,

Olga

P.S. Pozbyłam się weryfikacji obrazkowej przy dodawaniu komentarzy.