Rozdział piąty

Siedziałam na fotelu w salonie i obserwowałam zegar wiszący na ścianie. Była trzynasta pięćdziesiąt pięć. Liam, dawny przyjaciel Annabel, miał się tu zjawić za pięć minut. Mama, pomimo że wyraziła zgodę na spotkaniem, nadal nie popierała tego pomysłu. No ale co się dziwić? Przez tego kolesia prawie straciła córkę… Co do taty to też nie był zadowolony, ale nie panikował tak jak mama. Ona już zaczęła wymyślać czarne scenariusze. A jak ja byłam nastawiona? Hmm… Przede wszystkim traktowałam to jako szansę na odzyskanie Lou. No ale kto wie, może polubię tego kolesia? W tym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi. Wstałam i poszłam otworzyć.

- Hej. – na mój widok twarz Liam’a się rozpromieniła.

- Hej. – przywitałam się. Musiałam przyznać, że był całkiem przystojny.

- Jesteś gotowa?

- Tak, tylko ubiorę buty. Wejdź. – gestem ręki zaprosiłam go do środka.

- Dzień dobry. – przywitał moich rodziców, którzy siedzieli na kanapie w salonie.

- Dzień dobry. – odparła mama szorstko. – Możesz tu podejść na chwilę?

- Już, tylko ściągnę buty…

- Nie musisz.

Chłopak niepewnie ruszył w ich kierunku. Wytężyłam słuch, wiążąc sznurówki moich convers’ów.

- Zgodziliśmy się na to spotkanie, więc lepiej, żebyś nie nadużył naszego zaufania.

- Jeśli znowu skrzywdzisz Annabel, to gorzko tego pożałujesz. – dodał tata.

- Ale ja naprawdę nigdy nie chciałem jej skrzywdzić…

- Daruj sobie. – mama mu przerwała.

- Eh… – westchnął. – Skoro nie chcą mnie państwo wysłuchać to nie. Ale przyrzekam, że nie pozwolę, by Annabel ponownie przeze mnie cierpiała.

- Te swoje przyrzeczenia to możesz sobie wsadzić…

- Jestem gotowa! – przerwałam tacie i podeszłam do nich. – To my już będziemy wychodzić. – powiedziałam ciągnąc za sobą Liam’a.

- Dzięki. – odetchnął.

- Przepraszam za nich. – powiedziałam, kiedy wyszliśmy z domu.

- Nie, ja w pełni to rozumiem. Może i nie chciałem twojego cierpienia, ale doprowadziłem do tego… – posmutniał. – Przepraszam. Nie wiedziałem, że to tak wyjdzie… Ja naprawdę nie chciałem urywać kontaktu, ale manager narzekał, że jestem nieobecny na próbach. Działo się tak, bo ciągle myślałem o tobie. Przeze mnie musieliśmy ciągle wszystko powtarzać, pomimo że byliśmy wykończeni. Utrudniałem wszystko. Ale mimo to nadal starałem się dzwonić jak najczęściej. Niestety rzadko miałem czas. Wiedziałem, że dla ciebie to też jest trudne… więc pomyślałem, że jeśli urwę kontakt to wyjdzie nam to obojgu na dobre. Myślałem, że zapomnę o tobie. Ale nie umiałem… Kiedy usłyszałem w telewizji o twojej próbie samobójczej… – głos mu się załamał. – Wiedziałem, że to moja wina. Postanowiłem, że wrócę i postaram się naprawić to, co zniszczyłem. O ile dasz mi spróbować…

Wcześniej miałam niepewne zdanie co do tego kolesia, ale po tym wyznaniu stwierdziłam, że Annabel była dla niego naprawdę ważna. No i chyba jest dość wrażliwym kolesiem, co jest plusem. Należała mu się druga szansa. Pomimo, że nie byłam tą Annabel, którą kiedyś znał…

- Wybaczam ci. – powiedziałam, choć tak naprawdę to nie mnie zawinił.

- Serio? – uśmiechnął się szeroko.

- Serio.

Podszedł i przytulił mnie mocno. Za mocno…

- Puść już, bo mnie udusisz. – wyjąkałam.

- Przepraszam. – powiedział, puszczając mnie.

- To dokąd się wybieramy?

- Jak to dokąd? Do naszej restauracji.

- Naszej? – nie wiedziałam, o co mu chodzi.

- Nie pamiętasz? – zdziwił się.

- No tak, nie mówiłam ci… Mam amnezję.

- Amnezję? – wytrzeszczył oczy.

- Tak. O naszej przyjaźni opowiedziała mi mama.

- Nie pamiętasz kompletnie nic?

- Nic.

Chyba nie wiedział jak zareagować.

- Miałam nadzieję, ze przypomnisz mi co nieco? – uśmiechnęłam się.

Ocknął się.

- Jasne. – odwzajemnił uśmiech.

- To gdzie jest ta nasza restauracja?

- Niedaleko stąd. Jestem pewien, że na nowo pokochasz to miejsce. Jest nieduża, ale mają tam świetne jedzenie. Najbardziej lubiłaś naleśniki z polewą czekoladową.

 - Ooo, już mi się podoba.

Liam się zaśmiał. Po drodze opowiadał mi trochę historii z dzieciństwa i czasów szkolnych. Był bardzo pogodny i miał poczucie humoru. Jakoś nie pasował mi na kogoś, kto trzyma się na uboczu. Kiedy powiedziałam mu o tym, zmieszał się trochę. Zwierzył się, że naśmiewali się z niego w szkole, a nawet był zastraszany. Zapytałam, czy wiedziałam o tym wcześniej. Powiedział, że tak ale moje życie też nie było łatwe i fakt, że znajdywaliśmy się w podobnej sytuacji, jeszcze bardziej umocnił naszą przyjaźń. Zrobiło mi się szkoda jego i Annabel. Niech teraz ktoś spróbuje z niego naśmiewać, ja mu nagadam. Od zawsze miałam niewyparzony język, więc trudne to nie będzie.

- Może zmieńmy temat na jakiś przyjemniejszy? – zaproponowałam. – Z tego co wiem, to dobrze ci się teraz układa.

- Tak… Jesteśmy. – oznajmił otwierając drzwi restauracji i puszczając mnie przodem. Było tu bardzo przytulnie. Wszyscy z obsługi uśmiechali się do nas i witali, a Liam odpowiadał im tym samym. Także to robiłam, starając się zachować pozory. Usiedliśmy przy jednym ze stolików.

- To co zwykle? – zapytała kelnerka, podchodząc do nas.

- Tak. – odpowiedział Liam.

- Miło znowu was tu widzieć. – uśmiechnęła się i odeszła.

- Więc o czym mówiliśmy… – zaczął Liam. – A no tak, że dobrze mi się układa. Tak, mam teraz wsparcie w chłopcach, więc jest łatwiej.

- Masz też wsparcie fanów. – dodałam.

- Tak. – uśmiechnął się. – Fani są wspaniali. Cieszę się, gdy możemy się z nimi zobaczyć, albo dla nich występować. To naprawdę wspaniałe uczucie.

- Zaśpiewasz mi coś? – poprosiłam. Zorientowałam się, że nie przesłuchałam ani jednej z ich piosenek.

- Tutaj?

- Tak. – uśmiechnęłam się.

- No nie wiem…

- Proooooszę. – zrobiłam minkę kota ze Shrek’a.

- Zgoda. – westchnął. – Ale tylko fragment piosenki.

I’ve tried playing it cool

But when I’m looking at you

I can’t ever be brave

Cause you make my heart race

Śpiewał świetnie! No ale co się dziwić, przecież występował w X Factorze.

- I jak ci się podoba? – zapytał nieśmiało.

- To było wspaniałe!

- Fajnie, że tak uważasz. – uśmiechnął się.

Po chwili kelnerka przyniosła nam nasze dania. Mhmm te naleśniki wyglądały pysznie. Zresztą po skosztowaniu mogłam stwierdzić z czystym sumieniem, że tak samo smakują.

- Jak zwykle doskonałe. – stwierdził Liam. – A tak w ogóle to chłopcy niedługo tu przyjadą.

Zakrztusiłam się i zaczęłam kaszleć.

- Nic ci nie jest? – zmartwił się.

- Co ty powiedziałeś? – zapytałam, kiedy mój kaszel się uspokoił.

- Że jedzenie jest jak zwykle doskonałe.

- Nie to. To później.

- Chłopcy niedługo tu przyjadą.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Po chwili moje zaskoczenie zamieniło się w radość. Miałam ochotę wskoczyć na stół i drzeć się jaka szczęśliwa jestem, lecz w ostatniej chwili się powstrzymałam.

- O co chodzi? – Liam nie umiał pojąć mojej reakcji.

- Po prostu cieszę się, że poznam twoich przyjaciół. – powiedziałam, uśmiechając się słodko, żeby uniknąć dalszych pytań.

Reszta popołudnia minęła nam bardzo przyjemnie, Liam to naprawdę świetny koleś. Ale nie myślcie sobie, że mi się spodobał. Jasne, jest przystojny, ale nie mój typ. Poza tym moje serce na zawsze należy do Lou, a wszystko wskazuje na to, że już niedługo się zobaczymy...

________________________________________________________________________

*Liam’a naprawdę zastraszano w szkole :( Z tego powodu często wagarował..

Pisałyście, że nie możecie się doczekać spotkania z Liam’em, a ja je zwaliłam -,- Przepraszam, ale coś nie umiałam napisać tego rozdziału ;/ W ogóle nie miałam na niego pomysłu i pisałam co akurat przyszło mi do głowy…

A teraz to samo, co w notce pod rozdziałem na starym blogu :P :

Jak być może już niektóre zauważyły po prawej pojawiła się sonda :D Otóż mam pomysł na trzecie opo xd Napisałam już prolog i moja kochana Iza miała okazję go czytać :P Powiedziała, że jest pozytywnie zaskoczona, więc to chyba dobry znak :D Ale jeszcze nie jestem pewna, na którym z chłopców głównie się skupi, dlatego wybór zostawiam Wam ;p Podliczę głosy z tego bloga i http://take-you-to-another-world.blogspot.com/ Ale na razie nie będę dodawać prologu, dopiero za jakiś czas :P

Dziękuję za wszystkie komentarze i ponad 5000 wyświetleń ♥

Całusy,

Olga