Rozdział trzeci

Siedziałam i oglądałam różne nagrania z Louis’em: jak powstał zespół, ich występy i wywiady, oraz śmieszne filmiki, które razem nagrali. Wyglądało na to, że jest szczęśliwy i znalazł prawdziwych przyjaciół.

Po jakiejś godzinie zrezygnowałam. Było tego za dużo, nie miałam już siły oglądać. Wzięłam ponownie do rąk pamiętnik Annabel. Przerzucałam strony, choć nie wiedziałam po co. Przecież i tak nic nie rozumiałam. „Muszę się serio zabrać za naukę polskiego”, postanowiłam. Na tych kartkach było zapisane wszystko, co dotyczy mojego nowego życia. Potrzebowałam tych informacji. Zeszłam na dół i usłyszałam jak mama rozmawia z kimś przez telefon domowy.

- Nie, nie spotka się z tobą, więc przestań dzwonić!

„O co chodzi?”, zainteresowałam się. Przykucnęłam na schodach i przysłuchiwałam się.

- Już wystarczająco przez ciebie wycierpiała. To co się stało to twoja wina.

Przez chwilę słuchała, co mówi ktoś po drugiej stronie słuchawki.

- Nie obchodzi mnie, że ci przykro. Nie pozwolę ci więcej skrzywdzić Annabel. Trzymaj się od niej z daleka, zrozumiałeś?! – krzyknęła, po czym się rozłączyła.

- Mamo, co się dzieje? – spytałam podchodząc do niej.

- Nic, skarbie. – wysiliła się na uśmiech. Nie używała polskiego, tak jak zazwyczaj. To chyba oznaczało, że jednak coś się dzieje.

- Z kim rozmawiałaś?

- Nie wiem, jakaś pomyłka. A co, słyszałaś coś?

- Słyszałam tylko jak trzasnęłaś słuchawką. – skłamałam.

- Do niektórych nie dociera, że pomylili numer. Nawijają i nawijają. – wywróciła oczami, nie świadoma tego, że wiem, że to nie była żadna pomyłka. – Pewnie jesteś głodna, zaraz będzie obiad. – powiedziała, po czym udała się do kuchni.

„Kto to był?”, to pytanie nie dawało mi spokoju. Zauważyłam na stoliku mój telefon. Zostawiłam go tu, kiedy przyjechaliśmy. Sprawdziłam na telefonie domowym ostatnie połączenie, po czym zapisałam numer na swoim telefonie.

- Annabel?

Podskoczyłam przestraszona. Odwróciłam się i ujrzałam tatę wchodzącego z holu do salonu.

- Co ty robisz? – spytał.

- Spisuję sobie numer domowego telefonu. – skłamałam ponownie. – A ty gdzie byłeś?

- W sklepie. Kupiłem twoje ulubione smakołyki. – uśmiechnął się, podnosząc do góry reklamówki z zakupami.

- Córciu, możesz nałożyć do stołu?! – krzyknęła mama z kuchni.

- Jasne! – odkrzyknęłam, odkładając telefony.

Rozłożyłam naczynia na stole w salonie, po czym zasiedliśmy do posiłku.

- Mamo. – zaczęłam. – Wiesz, pomyślałam, że bardziej przyłożę się do nauki polskiego. Mogłabyś częściej ze mną ćwiczyć?

- Oczywiście. – uśmiechnęła się. – Bardzo się z tego cieszę.

Odwzajemniłam uśmiech i zabrałam się do jedzenia.

- Mm, pyszne. – zachwyciłam się. – Jak to powiedzieć po polsku?

Przez resztę posiłku mama uczyła mnie między innymi potraw, warzyw i owoców po polsku. O dziwo, większość zapamiętałam. „Jestem na dobrej drodze”, pomyślałam. Po obiedzie zaniosłam naczynia do zmywarki, wzięłam ze stołu swój telefon i udałam się na górę, do swojego pokoju. Postanowiłam zadzwonić do tajemniczej osoby, z którą rozmawiała moja mama. Wyszukałam w kontaktach „ktoś”, po czym wcisnęłam zieloną słuchawkę i czekałam. Pierwszy sygnał. Drugi. Trzeci. Czwarty. Pięć kolejnych, po czym na ekranie wyświetliło się numer nie odpowiada. Spróbowałam jeszcze raz. To samo. Zrezygnowałam i usiadłam do komputera. Zalogowałam się na twitter’a, na moje stare konto, na którym jako avatar miałam ustawione moje wspólne zdjęcie z Louis’em. Zerknęłam na followers’ów i wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia. Ponad dwadzieścia tysięcy. Kiedy sprawdzałam twitter’a ostatnim razem, jeszcze w starym ciele, miałam około stu. Kliknęłam mentions. Mnóstwo wirtualnych świeczek. Skrzywiłam się z zażenowania. Wkurzało mnie takie coś, to był brak szacunku. Patrzyłam na inne tweet’y. Niektórzy pytali się kim jestem, a inni odpowiadali im, że to ja jestem nieżyjącą dziewczyną Louis’a, o której mówił w wywiadzie dla X Factor’a. To było dziwne… Po co follow’ować kogoś kto nie żyje? Wylogowałam się z twitter’a, po czym weszłam na youtube’a i wpisałam nieżyjąca dziewczyna Louis’a Tomlinson’a. Nie było filmiku o tej nazwie, więc kliknęłam Czy One Direction mają dziewczyny?. Pierwszy wypowiadał się chłopak z lokami, Harry o ile się nie mylę. Przewinęłam, bo szczerze mówiąc nie bardzo mnie to interesowało. Następny był mulat, chyba Zayn. Kolejny był mój Louis.

- A ty, Louis, masz dziewczynę?

- Nie. I w najbliższym czasie nie zamierzam mieć. – powiedział, starając się zachować uśmiech.

- Dlaczego? – reporterka nie dawała mu spokoju.

- W listopadzie zeszłego roku… moja dziewczyna zginęła w wypadku samochodowym. – widziałam łzy napływające do jego oczu. – Nie mogłem się po tym pozbierać. Moja mama zaciągnęła mnie siłą do X Factor’a, mając nadzieję, że tam na nowo odnajdę szczęście. Nie myliła się. Poznałem wspaniałych przyjaciół – zerknął na pozostałych chłopców. – i  zacząłem wierzyć, że znowu może być dobrze. Ale mimo to wciąż jest mi ciężko, dlatego póki co nie chcę się z nikim wiązać. Nadal tęsknię za Julie. – pojedyncza łza spłynęła mu po policzku, jednak Harry mu ją starł.
Poczułam, że po moim policzku również spływa łza, lecz mnie nie miał kto jej zetrzeć. Nie chciałam płakać, ale nie umiałam tego powstrzymać, kiedy usłyszałam jak Louis wypowiada moje imię. Zerknęłam na datę dodania filmiku: półtora roku temu. Od tego czasu pewnie doszedł już do siebie i znalazł dziewczynę…

Dziennikarka dała spokój Louis’owi i zajęła się Liam’em. On też nieszczególnie mnie obchodził, więc zamknęłam stronę. Postanowiłam przeszukać pozostałe półki w biurku, jednak nic ciekawego nie znalazłam. Zabrałam się za szuflady komody. Tam też z początku nie widziałam niczego interesującego aż… znalazłam jakieś zdjęcie. Było stare, bo Annabel wyglądała na nim na mniej więcej dziesięć lat. Uśmiechała się. Towarzyszył jej jakiś chłopak, o jasno brązowych włosach, chyba w jej wieku. On także uśmiechał się szeroko. Nie wiedziałam dlaczego, ale zdawało mi się, że skądś go kojarzę.

- Annabel. – do pokoju nagle weszła moja mama. – Masz ochotę obejrzeć z nami film?

- Jasne. Mamo, kto to jest? – spytałam, pokazując na zdjęcie.

- Twój kuzyn ze strony taty. – odparła. – Zejdź zaraz do nas. – uśmiechnęła się, wychodząc.

Spojrzałam ponownie na zdjęcie. Próbowałam przypomnieć sobie skąd znam tego chłopaka. Niestety nic nie przychodziło mi do głowy. Odłożyłam zdjęcie z powrotem do szuflady, po czym zeszłam na dół.

- Zaraz popcorn będzie gotowy. – uśmiechnął się do mnie tata.

- Fajnie. A jaki film oglądamy?

- „Park Jurajski”, jeden z twoich ulubionych.

- O, to super! – ucieszyłam się. Całe szczęście sama też lubiłam ten film.

W tym momencie usłyszałam piknięcie.

- Popcorn gotowy! – oznajmił tata, po czym skierował się do mikrofalówki.

Kiedy mieliśmy już wszystko, co potrzebne, tata włączył DVD. Jak ja dawno nie oglądałam tego filmu! Podobał mi się tak bardzo, jak za pierwszym razem. Mniej więcej w połowie jego trwania zadzwonił telefon domowy.

- Odbiorę. – zaproponowałam, wstając i idąc po telefon. – Halo? – powiedziałam do słuchawki.

- Annabel? – usłyszałam męski głos po drugiej stronie. Wyczułam w nim zaskoczenie, a zarazem radość.

- Tak. Kto mówi?

- To ja…

W tym momencie mama wyrwała mi telefon.

- Mamo, co robisz?! – zdziwiłam się.

Kobieta spojrzała na numer dzwoniącego.

- Przepraszam, ale to pomyłka. – powiedziała chłodno, po czym się rozłączyła.

- Kto to był? – spytałam.

- Znowu pomyłka. Ta osoba nie rozumie, że ma zły numer.

- Mamo, ale ja wiem, że to nie była pomyłka! On zna moje imię, poznał mój głos. Dlaczego mnie okłamujesz?

- Robię to dla twojego dobra. Wracajmy do oglądania filmu. – powiedziała stanowczo, jednocześnie uznając rozmowę za zakończoną.

Niechętnie podążyłam za nią i usiadłam na kanapie, jednak nie umiałam na powrót skupić się na filmie. Myślałam, że jestem szczęściarą, bo dostałam szansę na nowe życie, a tu co? Okazuje się, że matka mnie okłamuje. O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego ona nie chce mi powiedzieć prawdy? Kim jest ten tajemniczy mężczyzna, który do nas wydzwania? To były tylko niektóre z pytań, które mnie dręczyły. Nie wiedziałam o co dokładnie chodzi, ale jednego byłam pewna. Muszę się dowiedzieć co się tu dzieje.

____________________________________________________________________

Przepraszam, że ta krótko, ale nie mogłam więcej zdradzić :p I wiem, że opowiadanie miało być wesołe, ale nie jestem w nastroju -,- No ale mam nadzieję, że rozdział jest OK.

Ostatnio są popularne twitcam’y, więc pomyślałam, że może też spróbuję :P Dlatego mam do Was pytanie: czy któraś byłaby chętna zajrzeć na mojego twitcam’a? Wstępnie odbyłby się za tydzień w piątek, po południu (wreszcie będę w domciu ♥). Jeśli któreś nie wiedzą co to twitcam (np. te, które nie mają twitter’a), to jest coś takiego, że widzicie mnie przez kamerkę i ja mówię, a Wy piszecie do mnie w komentarzach. Możecie pisać pytania np. dotyczące bloga, albo cokolwiek chcecie. To jak? :P

Całusy,

Olga